Rok budowy: 1956
Rok modernizacji: brak
Pojemność: 30 osób
Powierzchnia użytkowa: 170 m2
Funkcja: Stanowisko Dowodzenia Komendy Miejskiej TOPL
Miło nam zaprezentować kolejny schron, tym razem udaliśmy się do Stanowiska Dowodzenia Komendy Miejskiej TOPL. Na przestrzeni lat obiekt nie przeszedł modernizacji. Z widocznych modyfikacji można zaobserwować dodane w późniejszym czasie klapy WKS (wywiewne klapy schronowe), które usprawniły wymianę powietrza. Drugim elementem są metalowe włazy, które zabezpieczają otwory wentylacyjne. Ostatnia modyfikacja miała miejsce w roku 1989 i polegała na dostosowaniu schronu do awaryjnego zasilania akumulatorowego.
Obecnie obiekt pozostaje nieużytkowany. Jednym z głównych problemów schronu jest podwyższony poziom wilgoci, który prowadzi do stopniowej degradacji jego wnętrza. Wilgoć przyczynia się do odpadania powłok malarskich, a także powoduje butwienie drewnianej podłogi, co znacząco obniża jej trwałość i ogranicza możliwości dalszego użytkowania schronu.
Wejście do schronu prowadzi bezpośrednio do korytarza lub przez natrysk dezaktywacyjny, którego pomieszczenie oddzielone jest dodatkową parą drzwi.
Dostarczanie świeżego powietrza do schronu zapewniają dwa filtrowentylatory, oba są sprawne. Warto jednak zaznaczyć, że jeden z nich funkcjonuje wyłącznie w trybie zasilania ręcznego. Każdy z ich wyposażony jest w 3 filtry FP-100U pochodzące z 1961 roku.
Jako że obiekt pełnił funkcję stanowiska dowodzenia, składa się z charakterystycznych dla takiego miejsca pomieszczeń. Wyróżnić należy salę operacyjną, skąd prowadzone miały być działania dotyczące ochrony ludności w momencie wybuchu wojny. Taka sala połączona jest za pomocą okienka podawczego z punktem przyjmowania meldunków, gdzie zauważyć można podział na stanowiska telefoniczne.
Jednym z ciekawych elementów, które zachowały się do dzisiaj jest centrala telefoniczna, która miała połączenie z zakładami pracy i innymi stanowiska dowodzenia na terenie miasta.
Układ akumulatorowego zasilania awaryjnego składa się z 10 akumulatorów zasadowych typu AZK-45, które ładowane były za pomocą prostownika selenowego typu TFW-60/10. Całość sterowana była za pomocą niewielkiej rozdzielni. Jedno z pomieszczeń zaadaptowano na akumulatorownie, gdzie znajduję się również wyposażenie pomocnicze do obsługi baterii.
